Carmiggelt

Vanaf 1947 tot 1975 schreef Simon Carmiggelt elke dag een Kronkel. Dat was niet wat we nu een column zouden noemen, maar meer een kort verhaal, een levensschets. Een man (onmiskenbaar Carmiggelt zelf) slentert door de stad en belandt in een komische situatie of heeft een ontmoeting met een kleurrijk type.

Nu, meer dan veertig jaren na Carmiggelts dood, blijkt dat de tijd dit oeuvre niet heeft aangetast. Integendeel: zijn scherpe blik, zijn interesse in het menselijk onvermogen en zijn beeldende taal tillen zijn verhalen moeiteloos over de jaren heen. Tegelijk spreekt er uit zijn verhalen een mentaliteit die vandaag de dag niet meer op die manier lijkt te bestaan en dat voelt als een gemis: een grote rust en een overvloed aan tijd, maar vooral een vanzelfsprekend mededogen met buitenstaanders en mensen waar iets mee is.