The Lost Art of Grief

In de dansvoorstelling The Lost Art of Grief onderzoekt Marie Goeminne haar fascinatie voor verdriet en de menselijke beleving van verdriet.

Op zoek naar de schoonheid en diversiteit van dit intense gevoel poogt ze bewustzijn te creëren over de verbindende, bevrijdende kracht die deze emotie met zich kan meebrengen. Hiervoor liet Marie zich inspireren door het werk van psychotherapeut en soulactivist Francis Weller. In zijn werk moedigt Weller ons aan om The lost Art of Grief, zoals hij het noemt, weer te omarmen.

In deze intieme dansvoorstelling reis je mee in de wereld van twee vrouwen. Vanuit hun verdriet pogen ze elkaar te vinden en te ontmoeten. Rauwe en vurige lichamelijkheid wordt afgewisseld met breekbare intimiteit. Het publiek wordt getuige én onderdeel van het pijnlijke onvermogen, maar ook van de immense verbinding die verdriet met zich mee kan brengen.

"The Lost Art of Grief groeide vanuit een persoonlijke ervaring, waarin ik m'n kindje verloor tijdens een vergevorderde zwangerschap. Voor het eerst in m’n leven ervoer ik met ziel en lijf diep verdriet, rouw. Deze verwonding bracht me naar een nieuwe, onbekende maar ook wonderlijke plek in mezelf. Zoekend naar ingangen om deze ervaring te uiten, te beleven en te integreren werd ik uitgedaagd me op z’n kwetsbaarst te laten zien in deze snelle, succesvolle en heroische wereld. Vanuit deze confrontatie groeide m’n verlangen om de drempel die rondom het uiten van verdriet hangt te verlagen en de schoonheid en diepe regulerende, helende functie zichtbaar te maken."