Paradijsvertraging

In een ondergrondse bunker zijn de zaden van de wereld opgeslagen. Na een niet nader omschreven ramp, meldt een groepje idealisten zich om de zaden weer op te kweken en zodoende een nieuw begin te maken voor de mensheid. Maar de groep vergeet al snel de beschaving waar ze uit voortkwam en ontwikkelt in rap tempo een eigen vorm van stompzinnigheid. Als het laatste licht door kortsluiting uitvalt kan niemand zich meer herinneren hoe het weer aan moet.

Paradijsvertraging gaat over het falen van onze ideologieën. Vanuit allerlei denkbeelden worden handvatten bedacht om het leven dragelijker te maken. Maar vaak genoeg maken al deze verzinsels het leven helemaal niet makkelijker. Paradijsvertraging gaat over onze tijdgeest, over onze persoonlijke en maatschappelijke ideologieën en de twijfel en angst die daarmee gepaard gaan. Want hoe gaan we in hemelsnaam om met de waan van de dag? En wat als we al onze denkbeelden laten varen? Wat blijft er dan nog van ons over?

Loek Zonneveld noemde ze in De Groene Amsterdammer: “jonge honden die hun publiek tegemoet hollen als hollende speelbeesten”.