Dubbelgangers

In een schrijnend melodrama laten schrijver Eva Jansen Manenschijn en regisseur Ada Ozdogan zien hoe de samenleving een propaganda voert voor het gemaskerd bal waarin iedereen zijn eigen identiteit moet construeren en zelfs bewaken. Gedreven door een gedeelde affiniteit met het absurde bevragen zij wat de belofte van de maakbare mens ons eigenlijk heeft opgeleverd.

Het is twaalf uur ’s nachts. Een vrouw, we noemen haar Judith, geeft een feest voor haar man. Zijn vrienden roken, zijn vaste actrice danst. De vrouw, Judith, sluipt haar huis uit, haar filmische veranda op. Ze wil alleen zijn. Ze zal weg gaan bij haar man en alleen zijn. Ze is, vastberaden.

Dubbelgangers. Een anti-epos
Dubbelgangers toont het geweld waarmee de mens zijn instincten en driften onderdrukt. Met ratio denkt de mens zich gedistantieerd te hebben van dieren. Ratio is onze verlossing. We hebben er de beschaving mee gecreëerd, de morele normen.

Maar de mens is eenzaam, gevangen in zijn eigen web van morele wetten. Is het domste wat de mens ooit heeft kunnen doen, te slim te worden om nog lief te kunnen hebben?