Kleine verhalen uit Klein Bellevue | Daphne Gakes

"Zegt u het maar."
            "Er is ingebroken."
            "Oké."
            "Nee, niet oké." Het camperraam is ingeslagen, alles weg.
            "Waar staat u precies?"
Het is een vraag die mijn leven overbrugt. Ik sta op een kruispunt tussen kiezen voor een vrij leven, of voor een behapbaarder bestaan zodat ik met een man, kat en kind in een gezellig huis op een hangbank televisie kan kijken. 
            "Ik sta naast het theater in Zevenaar."

Wonen in een camper is bijzonder. Je verzeilt op de gekste plekken en reist van hot naar her alsof Nederland je achtertuin is. Wel vraag ik me af of mijn vrijheid-blijheid-geblaat uit mezelf komt of een opgeplakt imago is geworden. Soms verlang ik naar het comfort van een huis. De maand ervoor vroeg een bezoeker na afloop van een voorstelling: "Waar ga je straks slapen?" "Op de camperplaats van Purmerend."

Daar aangekomen, klap ik mijn hefbed omlaag -zo’n bed wat op je stuur ligt- en duik mijn mandje in. klopklopklop hoor ik. Kort daarop vanaf de andere kant van de camper klopklopklop. Niet veel later zie ik hem zo door het dakraam naar binnen kijken. "Je weet wel wie ik ben he?" Mijn hart bonsde mijn keel uit. Ik durf mijn bed niet uit en wegrijden gaat niet want dat hefbed ligt op het stuur. Ik blijf stokstijf liggen en bel 112. Nu niet.

De volgende dag toets ik ’wapenwinkel’ in. Wat dondert het. "Duitsland," vertelt Google mij.

            "Danke, das ist nicht genug." De verkoper heeft pepperpray uit de vitrine gepakt. 
            "Haben sie nicht…" ik kijk rond, groene overals, een oliekan. 
            "Was ich bedoele ist…pauw, pauw."

            "Sichersteweten kijk ik wel aus!" Ik verlaat de wapenwinkel en rij naar een afgelegen natuurgebied. Mijn innerlijke gangster blijkt non-existent. Ik bekijk YouTube-filmpjes over schieten. Ik neem de 9-mm Beretta in mijn hand. Voelt zwaar, belangrijk zwaar. Ik loop naar buiten, strek mijn arm als die chick uit Penoza, ik richt in het niets. Het pistool vuurt af. Eén seconde later zit ik op mijn hurken en pies ik zo in mijn broek. Wat een herrie maakt zo’n ding joh! De misvatting van vrijheid is blijheid. 

Ik, Daphne Gakes
Daphne Gakes
10 -12 feb
Klein Bellevue
www.theaterbellevue.nl/daphnegakes