Column Jasper van Kuijk

Ik laad de auto vol. Mijn decor, elektrische piano, podiumkleding. Voor het eerst in tweeëneenhalve maand ga ik optreden en ik voel nu pas goed hoe erg ik dit gemist heb. We zijn nog niet eens in het theater, maar het vooruitzicht dat ik vanavond in een andere stad voor onbekende mensen mijn verhaal mag brengen, het doet me nu al opleven.

Mijn première was op 20 november 2021. Echt de kans om na te genieten had ik niet, want een week later sloten de theaters. Of, tenminste, er mochten alleen nog overdag voorstellingen gespeeld worden, wat de facto neerkwam op een sluiting.

Als ik de aankondiging hoor dat we weer opengaan word ik onrustig. Zelfs een beetje ongerust. Optreden, theater, zelfs deze verse voorstelling, waar ik zoveel tijd en liefde in heb gestoken, het is in die tweeëneenhalve maand gaan voelen als heel ver weg. Als bij een wandeling in de mist waarbij je wel wéét dat daarachter een mooi watertje moet liggen en dat er ergens daarboven ook een prachtig blauwe lucht is, maar zien kan je het niet. Zelfs het je voorstellen is lastig. Zoals corona een dikke deken over zo veel legde. Veel vlakte af. En natuurlijk, we pasten ons aan. Dat ook. Wij blijken behoorlijk flexibel. Maar soms heb je dan even niet door hoeveel je stiekem kwijtraakt. Tot je het weer doet, voelt of ziet. Dan weet je ineens wat je miste. Dat je het miste.

In de week voorafgaand aan mijn eerste optreden repeteer ik de voorstelling. Tot mijn grote opluchting komt ‘ie razendsnel weer helemaal terug. Hij zit nog op het ruggenmerg, voelt nog actueel. Ik krijg weer zin.

Als ik de auto heb volgeladen haal ik mijn technicus op en samen rijden we naar Wijk bij Duurstede. Het welkom door de technici, kop koffie samen, bouwen, repeteren, parkeerkaart in de auto leggen. Ik heb het gemist. Nog even een keer het script doorlopen, snelle opsommingen herhalen, het podium voelen, voor de voorstelling ijsberen in de kleedkamer: ik heb het gemist. Het geroezemoes in de zaal vlak voor aanvang. Het optreden zelf: die gekke combinatie van totaal in het moment zijn en dat ik er ook juist niet ben, dat er alleen maar dit is. De lach. De stilte. De ‘ohoh’-lach. Applaus. Ik heb het gemist.

Toen Premier Rutte aankondigde dat de theaters weer opengingen zei hij op de persconferentie: ‘We hebben jullie gemist’. Dat had hij misschien iets eerder mogen zeggen, maar het was goed om te horen. ‘We hebben jullie gemist’. Ik jullie ook.

Tot hier en niet verder 
Jasper van Kuijk
Di 8 t/m do 10 mrt, 20:00
Klein Bellevue