Deze kerst staat er voor het eerst in 30 jaar een dansvoorstelling in het Bellevue Lunchtheater. En wel van het prestigieuze dansgezelschap ICK Amsterdam, dat dit
jaar haar 10-jarig bestaan viert. We spraken met de artistieke leiding: Pieter C. Scholten en Emio Greco over hun voorstelling Sweet like a chocolate.

Smoezen met... Emio Greco en Pieter C. Scholten van ICK Amsterdam


ICK presenteert de allereerste dansvoorstelling in het Bellevue Lunchtheater! Wat kunnen we verwachten?
Emio: Ons werk kenmerkt zich door een specifieke danstaal, waarin het intuïtief bewegende lichaam altijd centraal staat. We beschouwen het lichaam als intelligent en autonoom. We werken met de kracht van het lichaam en voeden het vanuit de zintuigen in plaats van het brein. Dit proberen we ook bij het publiek te bereiken: dat je fysiek geraakt wordt, voordat je probeert uit te zoeken waar het stuk over gaat.

Nu worden we juist extra nieuwsgierig naar de inhoud...
Pieter: Het is een solo voor danseres Maria Ribas, vergezeld door haar schaduw. Of eigenlijk, meerdere schaduwen verpersoonlijkt door één danser. In de solo neemt de fantasie een loopje met haar.
Emio: Sweet like a chocolate is een herbewerking van Double Points: Hell, een onderzoeksproject dat we op uitnodiging van het Festival d’Avignon maakten in 2005. In
onze visie was de hel het schizofrene zoeken naar wie je bent, wat je identiteit is. Maria gaat door verschillende fases en stemmingen in de zoektocht naar haar eigen ik. De figuur rond haar kan echt zijn, maar ook iets wat ontstaat uit haar fantasie.
Pieter: Het was de eerste keer dat we een gender gecodificeerd stuk maakten, over het
vrouw zijn. Wij hebben over het algemeen geen mannen- en vrouwenrollen in onze voorstelling; het gaat over de persoonlijkheid van de danser, los van gender. Sweet like a chocolate  krijgt in deze tijd van #metoo ook een andere lading. Het gaat over verleiding en macht en hoever je hierin kan gaan. Dit kan vandaag, in dialoog met het publiek, meer politiek geïnterpreteerd worden.

In Sweet like a chocolate  wordt de Vijfde van Beethoven gebruikt, waarom kozen jullie daarvoor?
Emio: Dat stuk is cultureel erfgoed. Iedereen kent het. Het voelt bijna als blasfemie om daar op te gaan dansen. Maar ook dat paste in het proces van deze voorstelling: een studie naar het ongepaste, experimenteren met dingen die in andere omstandigheden niet gepast zouden zijn. Daarnaast is de muziek heel evocatief, extatisch bijna, wat goed bij de solo past.
Pieter: We hebben eerder gewerkt met o.a. de Boléro van Ravel en Bachs Matthäus-Passion. Dit is een een doorgaand onderzoek om nieuw licht te werpen op algemeen bekende muziekstukken vanuit het perspectief van de dans. De dansers bewegen niet op de tonen of het ritme maar reageren intuïtief, vanuit dat fysieke bewustzijn. Dit opent een nieuw perspectief op het
historisch gedachtegoed.

Hoe maak je daar vervolgens een voorstelling van?
Emio: Over het algemeen werk ik eerst alleen aan de choreografie. Ik moet eerst zelf begrijpen waar het vandaan komt, zodat ik daarna kan gaan kneden en finetunen. Op het moment dat het wordt overgedragen aan de dansers, komen we in een heel nieuwe fase van het creatieproces. Het materiaal wordt als het ware opnieuw gecreëerd samen met hen.
Pieter: Sweet like a chocolate is een herbewerking van ouder werk met nieuwe dansers en zal daarom ook een heel eigen creatieproces omvatten. Wij zoeken altijd naar mensen die zich kunnen overgeven aan het materiaal en tegelijkertijd hun eigen persoonlijkheid kunnen laten doorschemeren in de taal die wij hen aanreiken. Maria en Victor zullen hun eigen dialoog aangaan met het materiaal.

Wat zijn jullie verwachtingen van twee weken tijdens lunchtijd spelen?
Emio: In Avignon hadden we ook een lange speelreeks achter elkaar. Het is verrijkend om een dagelijkse afspraak te hebben met je eigen voorstelling. Een enorme luxe ook,
omdat de voorstelling zo echt de tijd krijgt om te groeien. Wanneer je op reis bent met een voorstelling moet je telkens weer aanpassen aan de condities van elk theater waardoor sommige dingen verloren gaan. En hoewel er uiteraard elke dag ander publiek zit, bouw je toch een gevoel van herkenning en familiariteit op. Je creëert een verbond met het theater, en via het theater met de stad en de mensen die daar wonen. Lunchtijd opent weer een nieuw venster in de dag. Het is minder ritualistisch als voorstellingen in de avond. Mensen zijn frisser; opener misschien? Het lijkt mij heel bevrijdend.

Sweet like a Chocolate
ICK Amsterdam / Emio Greco / Pieter C. Scholten

 17 t/m 28 dec    Bellevue Lunchtheater 
info & kaarten: theaterbellevue.nl/ICK