My First Tragedy: Iphigeneia

Een beeldende, fysieke en muzikale voorstelling waarin de tragedie stukje bij beetje afgepeld wordt...

“I give myself up willingly,
Since that is what is asked of me.”
Zelfopoffering voor het grotere goed – waarom? En vooral: hoe doe je dat dan?

De performers spelen niet het originele stuk van Euripides, delen van de oorspronkelijk tekst komen bijvoorbeeld terug als lyrics. Stukje bij beetje pellen zij de tragedie af, om vervolgens uit de brokstukken een louterende en hypnotische trip vol dans, muziek en live slagwerk op te bouwen.

Wat beweegt iemand om zichzelf op te offeren? Hoe offer je jezelf op om verandering te kunnen laten ontstaan? Hoe laat je datgene los dat voor jou het allerbelangrijkste is – of zelfs ‘iets belangrijks’? Hoe maak je ruimte voor iets nieuws? En in hoeverre is dit werkelijk jouw keuze als de afloop onvermijdelijk lijkt?

In My First Tragedy: Iphigeneia brengen Mart van Berckel en Angela Herenda de Griekse tragedie van Iphigeneia terug naar de bron: een indringend ritueel waarin de mens worstelt met zelfopoffering en het genadeloos toeslaande en onvermijdelijke noodlot. Van Berckel and Herenda maakten eerder samen de Parade hit-voortselling, Carry/Jump/Catch. Het Parool schreef erover: “De meeste energie krijg je zonder meer van de zeven dansers van Club Guy & Roni’s Poetic Disasters Club. Jonge mensen die tot het gaatje gaan.”

ENG

The tragedies of ancient Athens were part of a bigger dionysian ritual, but also used ancient myths to reflect on the more worldly problems of a young democracy. In modern reworkings of these plays, the emphasis is usually on the latter aspect, but Mart van Berckel and Angela Herenda are more interested in the former. 

In My first tragedy, he and his cast of dancers and actors re-evaluate the ritual nature of tragedy, in which human and other sacrifice plays an important role. In a visual, physical and musical performance, he peels away the tragedy layer by layer to reveal its non-rational core.