Column Boys Won't Be Boys
In de Dikke Van Dale staat over het woord ‘première’: “eerste voorstelling of opvoering: een stuk gaat in première.” En dat gaan we dus, in Bellevue. En niet één, maar twee keer! Hoe kan dat? Zul je denken? Nou, dat is voor ons niet raar, want bij ons gaat namelijk weinig zoals het meestal gaat.
Bijvoorbeeld: de meeste voorstellingen spelen 1 seizoen, maar onze eerste show (Boys Won't Be Boys) tourt 7 jaar na de première in Klein Bellevue nog steeds. Met Girls Won't Be Girls (een nieuwe invalshoek met veel nieuwe spelers) doen 69 spelers mee, maar toch is de voorstelling eigenlijk een solovoorstelling. Allemaal solo’s, maar wel ontzettend samen.
Onze voorstelling gaat over vrouw zijn, maar nog veel meer over niet vrouw zijn. Want iedereen is zo veel meer. En er doen zeker niet alleen vrouwen mee. Een groot deel van de stoelen staat bij ons op de speelvloer. Iedereen zit een beetje in beeld. Bij binnenkomst voel je vaak spanning bij het publiek, maar al snel ontspant iedereen, omdat je niet alleen letterlijk gezien wordt, maar ook figuurlijk. De ontwapenende spelers (een sterke mix van professionals en nieuwe stemmen) nemen al het oordeel weg uit de ruimte.
Want hoewel we het anders aangeleerd hebben gekregen, geloven we niet dat oordelen over spelers hen laat stralen. Iedereen is evenveel mens, iedereen heeft ruimte nodig om te groeien en elk verhaal doet er toe, ook als het haperend is, of niet door iedereen begrepen wordt. Napraten bij onze voorstelling gaat daarom meestal niet over de show, maar over jezelf. Niet ‘’wat vond ik er van: goed of slecht?’’ Maar: ‘’Wie ben ik? Wie ben ik voor een ander? Wie kan ik nog meer zijn?’’ Er is zo veel in de wereld om niet blij mee te zijn, maar wat is het alternatief? Dat willen we samen onderzoeken.
In het samenbrengen van zoveel verschillende stemmen zit schoonheid, die wij als spelersgroep voelen, en waar jullie je bij de voorstelling in kunnen onderdompelen als in een warm bad. We spreken over wat we willen vieren, van onszelf én van de ander. En maken ruimte voor ervaringen die pijn deden, maar waar we veel van leerden. Zo voelen we dat we niet alleen zijn in onze zoektocht: hoe bewegen we door een wereld die ons soms vertelt dat we niet mogen zijn wie we willen zijn? Een wereld die ons vraagt ons aan te passen aan verwachtingen die te beperkt en soms zelfs kwetsend zijn. Tegelijkertijd ervaren we dat we, ondanks onze verschillen, allemaal mens zijn. Misschien is het juist het verschil dat ons verbindt. En voelen we dat verbinding, juist nu, zo belangrijk is.
Theater is de kunst van het doen alsof, maar bij ons doet niemand alsof. Het is allemaal echt, het is echt spannend, echt voor het eerst, een echte persoonlijke doorbraak, voor elke speler. We streven niet naar perfectie, maar naar zachtheid, openheid en de transformatieve kracht van onvoorwaardelijke liefde. En dat is niet zweverig, dat is helend. Het is alles wat de wereld nu nodig heeft. Als de show eindigt begrijp je: het is eigenlijk geen voorstelling, het is ons leven, en misschien is het ook jouw leven?
We doen dus twee premières, met een volledig andere cast. Alle verhalen zijn anders. Maar de diepere boodschap is hetzelfde: iedereen mag vrij zijn, iedereen is verschillend en iedereen is belangrijk.
Ben je benieuwd naar deze ervaring? 25 September (première met host Marleen, 26 september, 27 september (première met host Rikkert) Wie neem jij mee?
