Smoezen met… Ilay den Boer

Theatermaker Ilay den Boer presenteert met zijn gezelschap TG Ilay: En dus zal ik weer gaan, een muzikale theatervoorstelling gebaseerd op persoonlijke verhalen van de makers en ontmoetingen uit het Leger des Heils. Te zien van 12 februari t/m 10 maart in Bellevue Lunchtheater.

Mensen kennen je vooral van de succesvolle theaterreeks Het Beloofde Feest, maar hoe gaat het nu met je? Wat heb je de afgelopen jaren gemaakt?
Het gaat erg goed met mij. Het mooiste dat ik in de afgelopen jaren heb ‘gemaakt’ is mijn dochter Ann en mijn zoontje dat in april geboren zal worden.

Verder heb ik Het Beloofde Feest afgesloten met een gelijknamig boek over mijn familie uit Israël. Dat schreef ik samen met schrijver en goede vriend Jurjen Sytsma, tevens de schrijver van En dus zal ik weer gaan. Ik ben 3 jaar artistiek leider geweest van De Acteerschool Rotterdam. Én afgelopen zomer ben ik gaan werken als woonbegeleider in een AZC in Utrecht Overvecht. Gebaseerd daarop heb ik een 4,5 uur durende route/voorstelling gemaakt als onderdeel van de WijkSafari AZC van Adelheid&Zina.

Dit is een nieuw pad dat ik ben ingeslagen als maker. Ik zoek plekken op waar ik maatschappelijke wrijving voel en die ik van binnenuit wil leren kennen door er te gaan werken. Je ontmoet mensen en dringt door in lagen van het systeem waar je als buitenstaander nooit zou komen. Op basis daarvan probeer ik een voorstelling te maken, als documentairemaker. Maar doordat het theater is, en geen film, loopt fictie en werkelijkheid wel altijd door elkaar heen.

Is En dus zal ik weer gaan ook een soort documentaire?
Het stuk gaat over een dakloze man – een zanger - die van zijn dochter houdt zoals bijna iedere vader dat doet, maar net zoveel van zijn vrijheid. Ik voelde een grote behoefte om een pleidooi te houden voor deze vader. Niet om het te rechtvaardigen, maar om de complexiteit van zijn leven en de liefde voor zijn dochter te tonen.

Hoofdrolspeler René Jonker en ik hebben een persoonlijke verbinding met deze thematiek: het vaderschap gerelateerd aan vrijheid. Het verhaal is niet een-op-een René’s verhaal: hij is nooit dakloos geweest, maar hij is wel zanger, heeft ook een dochter én een vrij leven gehad. Die worsteling is herkenbaar voor hem.

Voor mij is de fascinatie voor dit onderwerp ontstaan net voordat mijn vrouw zwanger werd van ons eerste kind. Ik heb meerdere malen in mijn leven gevoeld dat de drang naar vrijheid een heel andere vader van mij had kunnen maken. Ik kwam mannen tegen die andere keuzes hebben gemaakt dan ik. Om dit verder in te kunnen voelen en begrijpen heb ik twee maanden bij het Leger des Heils in Dordrecht gewerkt. Daar ontmoette ik mensen die in het grijze gebied leven tussen wel en niet mee kunnen draaien in de samenleving én een kind hebben.

De voorstelling ging in december in première in Schouwburg Kunstmin, eveneens in Dordrecht. Hoe waren de reacties?

De reacties van het publiek waren erg enthousiast en in sommige gevallen ook zeer emotioneel. Er waren bewoners en medewerkers van Het Leger des Heils aanwezig die zich herkenden in de voorstelling. Een van de managers schreef mij dat de voorstelling hernieuwde ingangen heeft gegeven om verder te praten met bewoners over ouderschap en dromen.

Ook kregen we terug dat de voorstelling zo binnenkwam doordat je als publiek dicht op de huid zit van de spelers en muzikanten. Het zware thema blijft toegankelijk door het warme welkom, de bar die open blijft en de schitterende muziek van René, Rosalie Wammes en Myrthe Boersma.

En dus zal ik weer gaan is van 12 feb t/m 10 mrt zien in Bellevue Lunchtheater.
Ga voor meer info en kaarten naar: theaterbellevue.nl/tgilay