To be of nooit geweest

In December 1983 wordt José Montoya vanuit Colombia geadopteerd en komt in een klein Noord-Hollands dorp terecht. Sinds kort wordt het deksel gelicht van deze soms zeer kwalijke adoptieprocedures. Deze voorstelling wordt gemaakt op het toppunt van de actualiteit: Nederland schort per direct adopties uit het buitenland op. Er was te weinig toezicht op de procedures en er werd niet ingegrepen bij misstanden zoals kinderdiefstal en kinderhandel.

Ook Montoya werd geconfronteerd met zoek geraakte informatie van zijn adoptie in Colombia. De informatie die hem duidelijk kan maken wie hij is en wie zijn biologische ouders zijn is eenvoudigweg verdwenen. Na bijna 40 jaar, 37 jaar na zijn adoptie, probeert Montoya de puzzel te leggen van zijn versplinterde leven. Hij bestaat op papier pas sinds hij drieënhalf is, hij weet zijn eigen naam niet, hij weet niet wie zijn biologische ouders zijn en hij weet niet wanneer of waar hij geboren is.

Hij bestaat op papier, maar wat zegt dat papier eigenlijk? Alles aan hem is bedacht. Hij kan de splinters en fragmenten van zijn leven steeds opnieuw in een andere samenstelling leggen. Je zou kunnen zeggen dat dat vrijheid is, maar je kunt ook zeggen dat dat betekent dat hij eigenlijk helemaal niet bestaat.

Tijdens zijn zoektocht komt alles wat hij dacht te weten over zijn leven op losse schroeven te staan en stapelen de vragen zich steeds meer op.