Column Mads Wittermans
Ik ben Mads Wittermans, vader van drie heerlijke kinderen, en ik ben acteur en theatermaker. Ik kwam erachter dat ik eigenlijk altijd in producties, verhalen, series en films van anderen stond als acteur, met veel liefde. Toch bleef er iets knagen, ik wilde graag een aantal voorstellingen maken waarin ik verhalen vertel waarvan ik vind dat ze verteld moéten worden. Daarom heb ik in 2019 Theaterproducties Wittermans in het leven geroepen. Het verdient wel minder, maar ik maak wat ik wil maken!
Het begon met A HARD DAYS NIGHT van Rob de Graaf; een voorstelling die ik speelde op het dak van de kunstacademie in Groningen. Tijdens de première sloeg Groningen alarm: er stond een kale, witgeschilderde, naakte man op het dak te schreeuwen. Twee politiebusjes en vier auto’s met zwaailichten rukten uit, niet wetende dat het om een theatervoorstelling ging. De volgende dag stonden in het noorden de kranten vol: Theaterproducties Wittermans was vertrokken.
De voorstelling met mijn vader (Vader en Zoon, die wij 24 jaar geleden hadden gemaakt) wilde ik graag weer in een nieuwe versie uitbrengen, wat Vader en Zoon – 20 jaar later werd. Ik mocht dit seizoen weer de boksring in met mij vader (Joop Wittermans) met behulp van zes schrijvers (onder regie van Liesbeth Coltof), om te vertellen over de vader-zoon relatie en hoe deze nu twintig jaar later is veranderd, of juist hetzelfde is gebleven.
Ik werk al een tijd met theatermakers uit Gaza, waar ik drie jaar geleden theaterlessen heb gegeven en mee-geregisseerd heb. Ze hebben daar echt mijn hart gestolen. In een van de nachten in Gaza werd er stevig gebombardeerd, en ik had de instructie gekregen van de hotelmanager om mijn bed onder het raam weg te halen voor het geval de ramen zouden springen door de luchtdruk van een inslaande bom. Totaal onwerkelijk.
De volgende dag gaf ik weer les en werkten we aan een voorstelling. Een van de studenten die ik les gaf zei tegen mij: “Ik maak toneel om dat het leven niet zonder mag en ik niet zonder kan”. Ik was die mentaliteit in Nederland verloren en vond ik in Gaza terug. Ik kwam niet alleen wat brengen daar, maar ik kwam ook terug met nieuwe ervaringen en passie voor het vak.
Nu speel ik THE MEETING over mijn eigen turbulente leven, een tango tussen leven en dood met drank en drugs. Ik voelde dat ik dat verhaal kwijt moest op het toneel. Over hoe het was om verslaafd te zijn. Hoe ik ben afgekickt en hoe ik nu al jaren nuchter door het leven ga.
Eigenlijk alles wat ik wil maken heeft een interne drang en noodzaak, maar ook een maatschappelijk belang wat ik probeer te raken.