Analoog

Andersom herkende Louis zich ook in Willem. Als iets dat je zou kunnen worden, ook al wil je het misschien niet. Als zogenaamd volwassen, ervaren, met in gelatenheid verpakte onzekerheid. Wat zie je eigenlijk, als je jezelf in de ander ziet? Is jezelf in de ander herkennen de basis waarop en waarmee je leert? 
 
Analoog is een intergenerationele voorstelling over de kindertijd, over moeders en over zoekende ontwrichtende liefdes. Een partituur over afgelegde en gewenste leerprocessen. Over vroeger en later maar ook over hoe jezelf als jonge - of oudere - mens te positioneren in de wereld. Een voorstelling als een grote open vlakte waarop Willem met muziek, tekst en beeld terugblikt en vooruitkijkt en Louis vooruitblikt en terugkijkt. En ergens in dit kluwen van blikrichtingen kijken ze elkaar op een gegeven moment natuurlijk aan.

Vlaamse juryselectie

Uit het juryrapport: "Dit kleinood raakte de jury diep. In Analoog dansen docent en gelauwerd toneelspeler en -schrijver Willem de Wolf en student en aanstormend theatermaker Louis Janssens een beeldschoon taalduet. Het is de transparante manier van spelen, die maakt dat je het duo in hun zoektocht naar zichzelf en elkaar heel dicht kan naderen."

ENG

When Willem de Wolf as a teacher at the drama school saw Louis Janssens enter his class, he thought for a moment that he saw himself as a student of 35 years ago. He saw the same eagerness, the same ambition, the same bravura-wrapped insecurity. Even that whole lanky figure with its suggestive lock of hair hanging nonchalantly over its forehead was, with some backlighting, almost Willem.

Conversely, Louis also recognized himself in Willem. As something you could become, even though you may not want to. As supposedly mature, experienced, with uncertainty wrapped in resignation. What do you actually see when you see yourself in the other? Is recognizing yourself in the other the basis on which and with which you learn?

Analoog is an intergenerational performance about childhood, about mothers and about searching, disruptive loves. A score about completed and desired learning processes. About the past and the future, but also about how to position yourself as a young – or older – person within the world. A performance like a large open space on which, with music, text and images, Willem looks back and looks ahead and Louis looks ahead and looks back. And somewhere in this tangle of gaze directions, they naturally look at each other at a given moment.