Dikke Witte Huid

Door Felix Kops, filmmaker, schrijver en broer van Anne-Fay over Reaspora

Mijn moeder zegt altijd dat ze in de war was van de narcose toen ze me voor het eerst zag. Want door mijn dwarsheid ging bij mijn geboorte het mes in haar zwarte buikhuid. Maar ik denk dat iedere zwarte vrouw in de war zou zijn als je opeens een dikke witte baby in je armen hebt die van jou blijkt te zijn. Die verwarrende witte huid heeft mijn zusje, zangeres Anne-Fay, ook. Maar achter die witte huid, verraden haar benen en billen onze Creools-Surinaamse roots.

“Je bent een goede danseres, maar jammer
dat je het onderstel van een zwarte vrouw hebt”

Dit hoorde mijn zusje jarenlang van docenten op de dansacademie. Doorzettingsvermogen, een diepe liefde voor dans en een dikke huid brachten haar toch dat diploma. Het zelfvertrouwen waarvan die docenten haar hadden beroofd hervond ze toen ze na haar studie op Aruba ging werken. Anne-Fay vertrok in een wijde skate-broek en keerde negen maanden later herboren terug naar Nederland in een strakke legging. Dat onderstel had ze al, maar nu ‘ownde’ ze het ook nog.

Aruba was in 2019 ook de eerste halte voor het onderzoek dat mijn zusje en ik deden voor ons Reaspora project. Daarna volgden Curaçao, Suriname, Ghana en Nederland. Langs de routes van de slavernij reisden we over 3 continenten, 2 keer de Atlantische Oceaan over, dwars door 1 familiegeschiedenis. Ónze familiegeschiedenis. Maar als ik enkele boze online comments moet geloven is Anne-Fay té wit om onze zwarte familiegeschiedenis door te geven.

Benieuwd naar hun boosheid en open voor input, nodigde Anne-Fay een paar van deze mensen uit voor een offline kopje koffie mét maizenakoekje. Helaas gaven ze allen geen thuis. Laatst zei comedian Ricky Gervais het volgende over online commentatoren:

“The type of people who will go online and leave comments…
You might as well read toilet walls to get upset about them.” 

Ik hoop dat er geen auteursrecht rust op deze online comments, want we hebben ze wel een héél klein rolletje gegeven in het theaterstuk. Naast de familieverhalen die we tijdens de reizen ontdekten, songs die we onderweg schreven en beelden die we filmden. Van plantage Peperpot in Suriname tot in ‘slavenfort’ Elmina Ghana. Alles komt samen in Reaspora. En als ik weer een zaal vol divers publiek zie huilen, lachen en dansen ben ik ***verdomme trots op wat we hebben gemaakt. Maar nog trotser ben ik op mijn zusje. Als haar witte huid niet zo dik was geweest hadden we Reaspora nooit gemaakt.