Column Abdel Daoudi

Ik sta op de eerste repetitiedag van Geschiedenis van geweld. Ik ben excited, zenuwachtig. Ik ben altijd zenuwachtig als er weer eens iets groots staat te wachten waar ik zin in heb.

Terwijl ik in de inleiding over mijn inspiratiebronnen vertel, slaat mijn stem over, klopt mijn hart harder in mijn keel, trillen mijn benen. Ik wil het hebben over schaamte, klasse en hoe  trauma zich diep nestelt in het lichaam. En terwijl ik weet dat ik in de repetitieruimte van de Toneelschuur sta, reageert mijn lijf alsof ik op de stoep zit op de kruising van de Pletterijstraat en de Weteringkade.

Het heeft net geregend, zo eentje die het einde van de zomer inluid. Een natte druilerige regenbui. De scooter waar ik zonet nog op zat is op het natte wegdek aan de andere kant van het kruispunt tot stilstand gekomen.  De witte Range Rover, die mij afsneed en aanreed is doorgereden. Ik lig midden op het kruispunt met open knieën en ellenbogen een verdraaide enkel en een gebroken pols. Bang dat ik overreden word werk ik me zo snel mogelijk naar de stoep.

Terwijl de adrenaline door mijn lijf giert vertel ik de politieagent wat er gebeurt is. "Dat ziet er niet best uit" zegt de politieagent terwijl hij naar mijn knie wijst. Het gaat volgens mij wel. Ik maak me meer zorgen om mijn enkel, lach ik dom terug. De politieagent roept zijn stagiaires op en in hun wijsheid besloten ze dat het niet nodig was om een ambulance te laten komen. Waarom ben ik daarin meegegaan? En waarom heb ik wel gedwee gezegd dat het wel ging. En omdat niemand het kenteken van de Rover heeft gezien konden ze ook op dat punt niets betekenen voor me. Met de scooter aan de hand ben ik naar huis gestrompeld.

Aan de hand van hoe de artsen op de spoedeisende hulp omgingen met mijn lichaam begreep ik pas de ernst van de situatie. Waar ik trouwens pas na aandringen van mijn vrouw naartoe ging. "Als ik daar had gelegen was er meteen een ambulance gebeld."

Wat bezielt iemand door te rijden nadat hij een ongeluk heeft veroorzaakt? Waarom vond die agent het niet nodig medische hulp in te schaken en te controleren of ik geen interne bloedingen had? Waarom zei hij lachend dat het jammer voor mij was dat zijn stagiaires geen leuke blonde meiden waren?

Het lichaam onthoudt hoe er met haar is omgegaan. Neemt dat met zich mee. En gaat zich daar vervolgens naar gedragen. Het lichaam onthoudt. En helaas zijn sommige lichamen in onze samenleving meer waard dan anderen. Twee mannen die aan den lijve zo’n marginalisatie hebben ondervonden ontmoeten elkaar ’s nachts op straat. Dat is het startpunt van mijn toneelversie van Geschiedenis van Geweld.